piątek, 29 kwietnia 2011

wiosna i dzieci

Zapachy... Kolory... Pejzaże kojące oczy i serce... Głęboki oddech... orzeźwienie... życie...
Jest pięknie.



 



Większość warzyw już została wysiana. Z takim pomocnikiem to można współpracować...
A ta noga fachowo postawiona na łopatce mnie rozczuliła i rozśmieszyła bardzo.
Damiś ciągle podchodził do nas i pytał mnie, jakie warzywa zamierzam wysiać.
A słysząc odpowiedź, zapewniał, że on i brokułki, i sałatkę, i rzodkiewkę, i fasolkę, i dynię będzie jadł, jak urosną, "bo one mu już posmakowały".





Niebieskości, zielenie, żółcie (ten ostatni to teraz ulubiony kolor Damisia).
Wiosna i dzieci. Lubią się wzajemnie. I to bardzo.
Kwiaty i dzieci... Słodki widok...
I słodkie słowa Marcelina "Dla ti, dla ti", wręczającego mi kwiaty.
I bukiet od Kamisia.
I płacz Damisia, bo "oni mu wszystkie kwiaty zebrali, a on teraz nie ma".
Serduszko osuszone, nowe kwiatki znalezione...
Nasz mały zielony świat.
Majówka już nam otwiera drzwi ...





 
 




Miłego weekendu Wam życzę!

wtorek, 26 kwietnia 2011

Kwiat

Ten kwiat powstał na moich oczach z sekundy na sekundę otwierających się coraz bardziej. Ze zdumienia... 
Narysowany w ciągu kilkunastu sekund. Ruchami pewnymi i szybkimi.
Nie powstydziłby się go prawie siedmioletni Kamiś. Ale nie on go narysował.
Nie powstydziłby się go także czteroletni Damiś. Nie on jest jednak jego autorem.

Kredki, mazaki, farbki to wielcy przyjaciele pewnego małego artysty. I efekty tego są coraz bardziej widoczne. Wprawdzie czasami są i takie efekty, które mnie trochę irytująco zaskakują, jak pomalowane framugi okien, drzwi balkonowych, parapetów, ściany w pieczątki dinozaurów, o panelach różnobarwnych nie wspominając... Nie zawsze nadążam jednak podać nową kartkę papieru albo też artysta ma inną wizję swego dzieła (znaczy się nie na kartce papieru...) i cóż...

Tenże mały artysta, mój dwuipółletni Marcelinek, stworzył takie oto kwiatowe dzieło.  
Nie uwierzyłabym, że zrobił to zupełnie sam, gdybym tego nie widziała. Co więcej, oto dowód. Zdjęcia. Na szczęście zdążyłam je zrobić.

Patrząc na ten rysunek rozwiewają się we mnie resztki wątpliwości co do leworęczności Marcysia. Bo to jedyna leworęczna osóbka w rodzinie. Ot, jednak pokutuje we mnie przesąd i matczyny lęk, że może jednak będzie mniej wprawniej pisał, rysował. Nic z tych rzeczy! Bo Marcyś sprawniej śmiga kredkami niż starsi bracia. Praca czyni mistrza. Choć talentu chyba też temu małemu urwiskowi nie brakuje...
No jak mam nie być dumna???
Od września przedszkolaczek:-)







czwartek, 21 kwietnia 2011

diabelskie kuszenie

Wczoraj po odebraniu Kamisia ze szkoły, usłyszałam szczere wyznanie:

- Mamo, wiesz, ja ci muszę coś powiedzieć... Wiesz, że dzisiaj w szkole po zajęciach wyrównawczych sam diabeł mnie przykuszał? Przykuszał mnie, żebym dzieciom, które pisały właśnie na tablecie, tak ruszał myszką... Naprawdę, mamo. Bo on mnie tak strasznie kusił! Ale ja go nie posłuchałem. Bo ja go nigdy nie słucham. A ten diabeł to często mnie kusi, żebym pani nie słuchał... Ale ja w szkole nigdy go nie słucham.

Moje ucho wychwyciło delikatny akcent na "w szkole"...:-)
Teraz już wiemy, czyja to wina z tym przykuszaniem...

I pozostając w temacie duchowym, kiedyś Kamiś błysnął myślą niemalże teologiczną:
- A wiesz, mamo, że piekło to takie niewypuszczalne więzienie?
Już wiem.

środa, 20 kwietnia 2011

W bardzo wielkim skrócie

No trochę mnie tutaj nie było... Ale sporo się przez ten czas działo.
Myśli moje chaotyczne, co w pamięci zostały...

Nowe doświadczenia za nami, jak pierwszy w życiu Kamilka nieplanowany pobyt w szpitalu.
- Drugi, mamo, pierwszy raz byłem, jak się rodziłem - precyzował Kamiś.
Potem drugi pobyt, już planowany.
I moje zaskoczenie, że ten mój mały pacjent opuszczał szpital z wielkim żalem i wzdychaniem:
- A musimy stąd iść? Tak tu było fajnie...
 No i smutno mi, bo znowu straciłem kolegę i koleżankę...
Zdążyliśmy opuścić szpital, zanim w nadmiarze chłopięcej energii Kamiś i wspomniany kolega zdążyli zdemolować oddział.

A potem były chwile radości. Nowe łóżka dla Kamisia i Damisia! Zrobione, przywiezione i złożone przez Dziadka.
I stare nawyki. Nadal z nimi się zmagamy: nocne wędrowanie i wskakiwanie pod kołderkę do mamy i taty. Niekonsekwentnie zresztą (uświadomiony błąd wychowawczy...). Ale jak tu z tymi nawykami walczyć, gdy się słyszy: "Chcę się do ciebie przytulić" powiedziane głosem tak słodkim, że - cóż zrobić! - szerokim gestem przygarnia się dziecię. Nosek koło noska. Nawet gdy się wie, że rano powyginanym się wstaje, z bólem mięśni tu i ówdzie.

Niespodzianka, czyli założenie akwarium, wpuszczenie i karmienie rybek. Szał po prostu!
Smutek wielki, gdy pierwsze podopieczne nie przeżyły...
Ale nad smutki większa radość, kiedy kilka dni później małe rybki się urodziły.

I kolejna inwazja dinozaurów. Wiadomo, na wiosnę cała przyroda budzi się do życia. Najbardziej drapieżne osobniki wypełzły ze swoich pieczar. Nie oszczędziły nawet swej chorej rodzicielki, wspinając się po niej, uderzając ogonem czy kończynami...
Ale gdzieś tam wrażliwe jednak są te wielkie gady:
- Marcyś, nie odsuwaj krzesła, bo mi moje małe wyjdą i allozaur je zje! - przestrzega brata Damiś siedzący pod stołem.
I roskoszne też są:
- Damiś, ja będę stegozaurem. A kim ty będziesz?
- No to ja chcę być samicą (??:-)) allozaura!

- Damiś, patrz, ten malutki diplodok to taki słodziak!
Taak, zwłaszcza że dorosły osobnik mierzył prawie 30 metrów...

Ech, te moje dinozaury! Jeśli mnie znowu długo nie będzie, to będzie oznaczało, że próbuję je jednak oswoić, przystosować do realiów współczesnego życia, a może nawet wychować na w miarę kulturalnych i inteligentnych przedstawicieli gatunku człowiekowatych...